Η ΡΕΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

Τα πιο ‘μορφα ταξείδια της ζωής μου , τα έκανα στα παιδικά μου χρόνια , στων πλατανιών τον ίσκιο , πλάι στη βρύση τη βουβή μου με συντροφιά το Μάνο Χατζιδάκι , ακούγοντας τ’ αηδόνια . Εκεί στην πέτρα τη φθαρμένη καθισμένος , ώρες ολόκληρες ταξείδευα τον ..κόσμο , καβάλα σε ‘να σύννεφο άσπρο , οικτρά ονειροπαρμένος , κρατώντας πάντοτε στο χέρι , ένα κλαράκι από δυόσμο . Κει πρωτογνώρισα , Καβάφη , Καββαδία τον Καρυωτάκη , τη Μαρία την Πολυδούρη , με συνοδεία των πουλιών , της ρεματιάς , τη θεία μελωδία κάπνισα και το πρώτο μου τσιγάρο , λες , για ..γούρι… Αμούστακο παιδί , μες το μικρόκοσμό τους άνθρωποι λίγοι , μα ζεστοί κι’ αγαπημένοι , φίλοι , γνωστοί και συγγενείς , στα χείλη πάντα το ζεστό χαμόγελό τους . και μια ολάνοιχτη καρδιά , κάτω από τη φορεσιά τη….χιλιομπαλωμένη .. Τώρα δεν ταξειδεύω πιά , μονάχα ο νόστος έχει απομείνει απ’την παλιά μου τη..συνήθεια … Την όμορφη μικρή βρυσούλα την γκρεμίσαν ,κι’ είναι αβάσταχτο ο πόνος που λείπει ακόμα και η πέτρα που καθόμουνα παιδάκι , Θεέ μου , ναι , είναι..αλήθεια !!........Κ.- Αθήνα 8-6-2008 .

Το έγραψε ο Κώστας Καψάλης